Grote en Kleine stip hebben hier allebei als baby te eten gekregen volgens 'de Rapley methode'. In feite houdt het niets anders in dan dat je kind vanaf ongeveer 6 maanden kennis maakt met vast voedsel, aan tafel zit bij alle maaltijden en helemaal zelf mag eten. Er komen dus geen lepeltjes of potjes aan te pas. Wel heel erg grote slabbetjes (het liefst met mouwen!). Bij huize Spikkel zijn wij erg fan van deze methode - je moet wel na het eten de vloer een keertje extra dweilen, maar het is een genot om te zien hoe het kind zich helemaal 'zelluf' redt.
En toen kwam Baby stip. Prompt was hij 6 maanden en toonde hij ook wat interesse om mee te eten. De slabbetjes en stoeltjes werden van zolder gehaald evenals het boek met introductieschemas van Stefan Kleintjes. Laat het eten maar beginnen!
Mwuah....dat ziet Baby stip toch wel anders. Hij speelde wel een beetje met het eten, maar echt enthousiast ervan smikkelen zoals de meisjes dat toentertijd deden zat er niet bij. Hij moet even wennen zeiden mnr Spikkel en ik tegen elkaar. Misschien waren wij wel een ietsie pietsie te vroeg begonnen met vast voedsel. Tja, een aantal dingen vond Baby stip wel lekker maar echt veel heeft hij niet gegeten, alleen maar toetje die wij gemakshalve met een lepeltje gaven.
Nu zijn we net terug van een kleine week vakantie waarin wij het qua etenstijd en menu niet zo voor het zeggen hadden (vakantie bij familie, en een bruiloft). Dus bij wijze van uitzondering kreeg Baby stip af en toe een potje eten met de lepel gevoerd. Ik kon hem moeilijk aan tafel zetten bij de bruiloft en hem iedereen onder laten spetteren toch?
Nou, wat heeft hij de afgelopen week veel gegeten!! Ongelofelijk, er komt geen einde aan! Hij is ook wat fitter en begint meer te ondernemen. Hij had gewoon simpelweg meer voedsel nodig dan dat hij via de Rapley methode zelf naar binnen kon werken! Of zoals mnr. Spikkel simpelweg zei - 'hij is gewoon lui'. Ik sprong meteen in de verdediging. Lui? nee hoor, misschien zijn de potjes in Zweden gewoon heel erg lekker of zo enz.
Maaaaaaaaaar, nu ben ik er toch ook uit. Mnr Spikkel had gewoon gelijk (komt uiterst zelden voor). Waarom ineens die ommezwaai? Nou, dat zal ik wel even uitleggen. Vandaag bij de lunch kreeg Baby stip (in een laatste poging) zijn boterhammetjes gewoon aan tafel (rapley dus). Hij keek er niet eens naar. Vooruit dan maar, ik zal ze maar aan je voeren dacht ik toen. Met een beetje tegensputter gingen ze in. Toen dacht mnr. Spikkel even verder. Namelijk de stukjes boterham op een lepeltje te leggen en hem zo voeden, haha zei hij er nog bij. Tja, u snapt het al. Te belachelijk voor woorden, maar mijn zoon ziet af van mevr. Gill Rapley en stapt over naar aartslui. Stukjes boterham op een lepel!
Bedankt Gill, wij vonden je methode geweldig, alleen mijn zoon niet.....
